κλάψα τέλος, Παρασκευή λέμεεεε

Οσο κλάφτηκα, κλάφτηκα, αναθεωρώ και οδεύω για μια χαρούμενη Παρασκευή με ότι αυτό συνεπάγεται.

 βάζω και μια μερίδα παραμυθο-ποίημα έτσι για να αλαφρύνω την ατμόσφαιρο και το βουλώνω.

Κίνησε η μικρή Αννιώ με τον Μανώλη της Μαρίας

Τ’ανηφόρι να τελέψουνε που ‘ναι ο Προφητς Ηλιάς 

Τ’αλώνι πίσω τους τ’αφήσανε και πάνε τώρα για την στέρνα

Το μέρος που ορίσανε για του αγώνα τους το τέρμα  

Σκύβουν ταυτόχρονα κι δυό για να δροσιστούνε

Μα με μιας τσιρίζουνε κι δυό πριν προλάβουνε να πιούνε  

Ενα φτερούγισμα μες το νερό τους έκανε μουσκίδι

 Και η καρδιά τους χτύπαγε τρελά μέχρι να βρούν στασίδι

  Ηταν η όμορφη Ηρώ, η σαχλαμπάχλα του κυρ Γύλλου

 Που για να σε κάνει να γελάς είναι φαντάζομαι γι’αυτήν μονάχα θέμα ζήλου 

Στέκοταν ανήμπορη φτερούγα να κινήσει

Σκάγια την είχαν βρει στο ‘να φτερό

Σβύνοντας κάθε όνειρο για μια μεγάλη πτήση 

 Έτρεξαν και την μάζεψαν σε καλάθι απο χόρτα καμωμένο

Αγαλιάζοντας τον πόνο του πουλιού που μοιαζε βαλσαμωμένο 

Δάκρυσε ο Γύλλος σαν αντίκρυσε την πολυαγαπημένη

Και συλλογίστηκε με μιας τι τύχη θα ‘ταν να ‘ταν λεύτερη παρά φυλακισμένη

 Μήνες περάσανε γοργά μέχρι η Ηρώ να γιάννει

 Μα τώρα φτερουγίζει θαρρετά και μόνο ο Θεός την πιάνει   

Χέρι με χέρι πιάστηκαν μαζί, χορό να ξεκινήσουν

 Κι έξω απ’τον κύκλο της χαράς τον φόβο να κρατήσουν